De geschiedenis van het Koninklijke Spel van Ur is ambigu, en de regels zijn dat niet minder. Na eeuwen van uiteenlopende tradities en gebruiken is het spel geëvolueerd naar ontelbaar veel formaten en interpretaties, maar sommige elementen zijn universeel. We beginnen met het bord: een nieuw uitziende maar toch eenvoudige constructie. Twee gescheiden rechthoeken worden verbonden door een middendeel, waarbij vijf van de twintig velden van het bord gemarkeerd zijn met een soort ster, die we een rozet noemen.

Hierbij horen veertien stenen, zeven zwarte en zeven witte, waarbij elke speler zijn stenen over het Ur-bord verplaatst langs symmetrische paden: bijvoorbeeld, de zwarte volgt het rode pad, de witte het roze. Drie dobbelstenen worden gebruikt om de toename van elke zet te bepalen: elke dobbelsteen is een piramide met twee gemarkeerde hoekpunten, die even waarschijnlijk een gemarkeerd hoekpunt naar boven hebben of een ongemarkeerd hoekpunt naar boven hebben. Voor elke dobbelsteen met een gemarkeerd hoekpunt naar boven, wordt een score van één toegevoegd aan de worp, tenzij geen enkele dat doet, in welk geval een score van vier in plaats van nul wordt genoteerd.

Hoewel Ur het meest conventioneel wordt gespeeld langs het bovengenoemde pad van zestien velden, breiden sommige versies het pad terug langs het bord uit of vervormen het op andere wijze. De andere regels gelden identiek, dus we beschouwen het nette pad zoals hierboven geïllustreerd. Het doel is om elke telsteen op, langs en van het bord te bewegen.

Het spel begint met de speler die hoger gooit.

Om te beginnen, en algemener wanneer de stukken van een speler allemaal van het bord zijn, wordt een telsteen verplaatst het gegooide aantal velden langs het pad vanaf, met bijvoorbeeld een één die de speler op het eerste veld landt. Anders kan de speler een telsteen op het Ur-bord plaatsen, of er een verplaatsen die er al op staat, volgens de bepalingen dat de verplaatste telsteen:

• niet mag landen op een veld bezet door een andere eigen telsteen;
• niet mag landen op een rozet bezet door een telsteen van de tegenstander;
• mag landen op een ander veld bezet door een telsteen van de tegenstander, waardoor het uit het spel wordt gezet, vanwaar het opnieuw moet beginnen;
• alleen het bord mag verlaten met exact het aantal zetten (bijvoorbeeld, indien op het laatste veld, is precies een één nodig om van het bord te bewegen).

Een speler mag alleen bewegen als het mogelijk is om een telsteen volgens de worp te verplaatsen; anders wordt de beurt van de speler overgeslagen. Ondertussen wordt een extra worp toegekend wanneer een telsteen op een rozet landt.

Zoals met veel koninklijke spellen, kunnen de verschillende varianten worden genoten om het tempo en de dynamiek van het spel aan te passen. We onderzoeken drie specifieke aanpassingen van de regels: die van HJR Murray, het British Museum en RC Bell.

HJR Murray

Het pad wordt verlengd: vanaf het einde van het conventionele pad gaat de telsteen verder terug naar binnen en over de brug en volgt het pad terug naar het eerste veld, waardoor een soort lus aan de rand ontstaat, voordat het op dezelfde manier verlaat. 27 velden worden doorkruist, met een 28ste stap van het bord.

De regels gaan verder zoals in de oorspronkelijke versie.

British Museum

Het British Museum deed in de jaren 1990 een poging tot innovatie in het formaat, waarbij de uitrusting en regels zodanig werden aangepast dat het spel meestal korter duurde. Er zijn twee veranderingen aan de uitrusting:

• er wordt een extra dobbelsteen gebruikt, waarbij een worp van vier een score van vier geeft en nul een nul oplevert (feitelijk een nulbeurt);
• er worden vijf telstenen gebruikt in plaats van zeven.

Het pad loopt tot en met het elfde veld maar gaat één verder naar de rand, waarbij de volledige lengte van acht velden van het bord wordt verplaatst. Vervolgens pakt het het pad van de oorspronkelijke route op, waardoor een pad van 14 velden ontstaat, met een 15de vanaf het bord.

RC Bell

Het pad is hetzelfde als dat van de British Museum-variant, die het RC Bell-formaat als basis gebruikte in dit opzicht. Met hetzelfde aantal telstenen en dobbelstenen als de originele vorm worden de regels ingrijpender aangepast, waarbij de dobbelstenen veranderen zodat:

• een worp van nul een beweging van vier velden toestaat, plus een extra worp;
• een worp van één een nulbeurt is;
• een worp van twee een beweging van één veld toestaat, plus een extra worp;
• een worp van drie een beweging van vijf velden toestaat, plus een extra worp.

Een gokcomponent wordt ingevoerd, waarbij spelers strijden om een centrale pot waar:

• aan het begin van het spel een vaste som wordt betaald;
• een vaste boete wordt betaald door een speler wanneer hun telsteen op een rozet landt;
• de winnaar alles mee naar huis neemt.

Bovendien kan de speler alleen met een worp van drie op het bord komen, bewegend naar het vijfde veld.

De regels en hun variaties lijken misschien droog, en worden het beste verkend tijdens het spelen, waar verdere variaties op het Koninklijke Spel van Ur geïmproviseerd kunnen worden. Hoewel het spel meestal wordt gespeeld met traditionele piramidale dobbelstenen, zijn muntworpen of andere binaire willekeurige proeven even effectief.